Stralsund

Inpakken en wegwezen… richting Hanzestad Stralsund, nog meer naar het oosten. Elises maag vond dit weeral geen goed idee, ocharme.  Onderweg wat eentonige landschappen met graanvelden en graanvelden en nog eens van hetzelfde. Een gevolg van de gedwongen collectivisering door de Sovjets….DDR, remember.

Stralsund is ook erkend door  het unesco als werelderfgoed. Heel wat toeristen, winkelstraatjes, en een aantal oude gebouwen zoals het beroemde rathaus als uniek voorbeeld van Noord-Duitse baksteengotiek en uiteraard een paar middeleeuwse kerken. Arthur genoot tussen al dat baksteengeweld van een echte Duitse curryworst op de middag. Mit pommes! Kwestie van de voeling met het vaderland niet te verliezen.
We wilden nog het befaamde Ozeanum bezoeken, een heel groot aquarium, maar dat bleek al uitverkocht voor vandaag. Het gebouw is een staaltje van heel moderne architectuur dat fel contrasteert met de oude havenstad.

Om de hoek konden we wel de Gorch Fock bewonderen, een majestueuze driemaster uit de tijd van Reichs-en kriegsmarine. De Russen waren er na 1945 mee aan de haal gegaan, maar dankzij enkele sponsors keerde het schip terug naar zijn thuishaven. Hier kan het na bijna 90 jaar van zijn pensioen genieten. Daar het plots begon te regenen besloten we naar het hotel te gaan. De regen duurde uiteindelijk maar een kwartier, maar we konden wat rust gebruiken in ons Lindenhotel. De kinderen testten nog steeds negatief en waren ze dus welkom.
S’avonds speelden we nog Trivial Pursuit. En nu genieten van een goede nachtrust.